(2004)
Geschreven in opdracht van het Fonds voor de Scheppende Toonkunst voor het Osiris Trio.
Mijn muziek stelt vaak hoge eisen aan het repetitieproces. Hoofdknikken en geheime signalen van de musici zijn vaak noodzakelijk om de muziek onder de knie te krijgen en samen de eindstreep te halen. Ook in mijn pianotrio ontkomen de musici er niet aan. Ze moeten elkaar vliegen afvangen, spelen tikkertje. De open en beweeglijke muziek begint parlando en kent veel maatwisselingen. Er is een hoge mate van concentratie nodig om ongelukken in het samenspel te voorkomen.
De muziek zoekt het niet in filosofische diepgang. Hanging around rond een paar motieven, het is een levensgevaarlijke kunst, maar ik wilde het toch één keer proberen, kijken hoever ik kwam. Het muzikale uitgangspunt is eenvoudig, lichtvoetig en pretentieloos. Een motief van drie intervallen wordt als door een kaleidoscoop van verschillende kanten bekeken. Ik draai het alsmaar om. De motoriek is energiek. Het slot is droevig: Hesitating, with an intense sad feeling. Einde verhaal.
Voor dit stuk is een vleugel met derde pedaal nodig.
Gespeeld door het Osiris Trio.
“Als er meer nieuwe muziek op dit niveau en met dit gevoel voor ironie geschreven werd dan zou de klassieke moderne muziek er niet zo slecht aan toe zijn!!!”
Alan Weinstein, Kandinsky Trio.